یورو ، ین ، پوند انگلیس و حتی سکه های ایرانی ، برخی از ارزهای جهانی هستند که از مس و آلیاژ آن با فلزات دیگر به میزان کمتری مانند آلومینیوم ، نیکل یا روی ساخته می شوند.
استفاده ازمس در سکه به این دلیل است که مقاومت زیادی در برابر خوردگی دارد ، به آن اجازه می دهد شکل خود را حفظ کرده و حتی پس از قرار گرفتن در معرض عوامل جوی بسیار بد ، مثل سال ها فرو رفتن در زیر دریا، قرن ها دوام بیاورد. همچنین ، سکه های مسی کاملاً قابل بازیافت هستند ، بنابراین حتی در صورت استفاده نشدن به عنوان پول رایج می توان آنها را ذوب و دوباره طراحی کرد.
روند تولید این نوع پول با همجوشی فلزاتی که ترکیب شیمیایی آن خواهد بود ، آغاز می شود. سپس با یک فرآیند غلتان ، برش دیسک ها (بلنک یا شاهد) و یک فرآیند شیمیایی فیزیکی از اکسیداسیون و پرداخت (قطعه شویی) این بلنک ها ادامه می یابد.
به عنوان مثال سکه‌های ایران آلومینیوم – برنزی ، ۱۰۰ تومانی با عیار ۹۲ درصد مس، ۶ درصد آلومینیوم و ۲ درصد نیکل تولید می‌شوند در حالی که سکه‌های نیکل – برنجی ، ۲۰۰ و ۵۰۰ تومانی با عیار ۶۴ درصد مس و ۲۴ درصد روی و ۱۲ درصد نیکل ضرب می‌شوند . ترکیب آلیاژهای به کار رفته در سایر سکه های ۵۰، ۱۰۰، ۲۰۰ و ۵۰۰ تومانی هم تقریبا به همین شکل است درحالی که به گفته کارشناسان این نوع سکه‌ها در نقاط دیگر دنیا با حدود ۲۰ درصد نیکل ساخته می‌شود.